Chained

People think that I'm a very independent person.
But in reality, I'm not.

Hay... isang malaking *sigh*. I don't know but I think I'm just wasting 99.9% of my valuable life sa ginagawa ko ngayon. Tama. Hindi talaga ako masaya sa aking trabaho pero ano bang magagawa ko? Eh halos minaniobra na ng parents ko ang future. Mula sa gagawin ko bukas hanggang sa huling sandali yata ng hininga ko eh nakaplano na. Nakakalungkot na parang wala man lamang akong magawa na talagang gusto ko. Noon akala ko pagkatapos kong mag-aral at makahanap ng gusto kong trabaho, malaya ko nang mamamanduhan ang buong buhay ko... pero hindi pa rin pala.

Minsan pumapasok sa isip ko and napakaraming "what ifs." What if umalis na lamang ako nang 'di nagpapaalam at pumunta sa lugar kung saan 'di na ako matutunton ng parents ko? What if sa lugar na iyon ay maghanap ako ng trabaho kung saan magiging masaya at kuntento ako? What if for once, hwag kong ibigay yung buong sweldo ko plus bonus sa parents ko? What if i-treat ko naman ang sarili ko gamit ang sweldo ko kahit isang beses lang? Pero hindi eh... kapag ginawa ko iyon, tiyak madi-disappoint ko ang parents ko. Malulungkot sila at siyempre... ako na naman ang masama.

I don't know. Maybe I just care too much. :(

Depressed

Share ko lang. Nakaka-depress dito sa bahay dahil palagi na lamang akong pinariringgan nina Mommy at Daddy na kesyo wala raw akong kaplano-plano sa buhay, bakit daw hindi ako nag-apply sa graduate program ng College of Economics ng UPD, bakit daw hindi ako nag-take ng ni isang law entrance exam sa kahit na anong university, blah blah blah! Eh anong magagawa ko, eh sa super lost na lost ako after graduation eh. Honestly hindi ko pa talaga alam ang gagawin ko sa buhay ko. After graduation parang tumigil na ang buhay ko. Ewan ko kung ako lang ang nakakaramdam nito. Kaya naman sa labis na sama ng loob ko, napagdesisyunan ko na mag-apply na ng trabaho sa kahit na saan na lang. Basta makalayas lang ako dito sa pesteng bahay na ito. Ayoko munang makita ang parents ko kasi kulang na lamang ay ipamukha nila sa akin yung mga nagastos nila sa akin. Letse! Ah ewan, hanggang dito na muna. Matutulog na ako bago pa ako makarining na naman ng kung ano mula sa parents ko.

The Little Prince

Last Thursday I bought a new book titled The Little Prince. Well it's not actually new but it is as good as new. It even had a plastic cover and the pages are so glossy. So I bought it from an online seller for only P100.00. I found the ad while I was browsing for cheaper books online.

Actually I already read The Little Prince when I was in high school. Sadly, the book wasn't mine. It was my teacher's. Back then I really wanted to have a copy of my own but my allowance was just enough for my daily expenses. I couldn't save enough money to buy this book because you see, I'm not really a thrifty person and I tend to spend my money on food, food, and lots of food. Hahaha! In addition, I really did spend a lot of money on school projects especially my investigatory project which would cost me thousands of pesos every year. So you could imagine how poor I am during high school, kekeke.

Well going back to the subject of this post, I think The Little Prince was really a great book. I like how it was written and how the writer conveyed the morals of the story. I remember the first time I read the book, tears were falling in eyes. I was like "Durn! Why does the little prince have to die?" In addition, the book reminds me of the perks of being a child. It also made me realize a lot of things in life. And now that I already have a copy of my own, I couldn't be happier.

So now whenever I feel like detoxifying and reading something light but meaningful, I know where to turn to. :)

Sick

Kakagaling ko lang sa sakit. Kahapon pakiramdam ko ay parang mabibiyak na ang ulo ko sa sobrang sakit. Gustuhin ko mang pumasok ay hindi na talaga kaya ng katawan ko. Ni hindi nga ako makabangon. Nakakalungkot dahil ganado pa naman akong pumasok tuwing Martes at Biyernes dahil paborito kong mag-lecture yung propesor ko sa Econ116. Napakarami ko talagang natututunan sa bawat pag-upo ko sa klaseng iyon. Kaya nanghihinayang talaga ako. Kung ang pagpunta nga sa palikuran habang nagle-lecture siya ay pinanghihinayanagan ko na dahil baka may mga ma-miss akong trivia, iyon pa kayang pagliban sa klase niya. Pakiramdam ko tuloy ngayon ay napakarami ko talagang na-miss na mga importanteng bagay. Paano na lamang kung nagbigay siya ng mga importanteng trivia. May isang section pa nga ako sa notebook ko na nakalaan lamang sa mga trivia niya eh. May paper pa nga akong dapat ipasa sa klase niya kahapon kaso dahil nga sa sakto namang nagkasakit ako, hindi ko dapat maipapasa. Mabuti na lamamg at nandiyan ang napakabait kong kumpare na si Lousie. Siya ang nagpa-print at nagpasa ng paper ko. Napakaswerte ko talaga at naging kaibigan ko siya. I fee so blessed.

Sa tingin ko ang pagkakasakit ko ay bunga ng stress dahil halos hindi ako natulog upang paghandaan ang aking thesis defense. Kinabahan talaga ako ng sobra dahil pakiramdam ko ay hindi pa ako handa. Ngunit dahil kasama ako sa first set of presenters, wala talaga akong choice. Bunutan kasi ang nangyari kaya kahit papaano, fair naman ang naging proseso. Hay... sa ngayon ay hindi  pa ako lubusang magaling mula sa pagkakasakit pero mabuti-buti naman na ang pakiramdam ko. Kaunting pahinga na lamang. Nagpapasalamat ako dahil nandito si Manang para ipagluto ako. Binigyan pa niya ako ng Biogesic dahil hindi nga ako makalabas para bumili. Napakabait niya talaga. Mabuti na lamang at mga mabubuting tao sa paligid ko para tulungan ako sa mga ganitong pagkakataon. 

Sa ngayon ay magbabasa muna ako ng paborito kong libro, ang The Little Prince. Para lang ma-detoxify ako sa labis na stress na pinagdaanan ko. Pagkatapos ay kailangan ko ulit harapin ang reyalidad... papers, assignments, and responsibilities. :)